Uitvaart



Geschreven door Pastoraal medewerker Pier Hania.

Bij de begrafenis van JAMIE VAN DER SCHAAF
geboren 31 december 1992
overleden 20 november 1994
De begrafenis vond plaats op vrijdagmorgen 25 november 1994 na
een korte plechtigheid in het ‘Het Baken'.
 
Zoals afgesproken lees ik een klein gedeelte uit de bijbel.
Het is vers 10 en 11 uit hoofdstuk 2 van het boek Klaagliederen.
 
Beste Pieter, Erna, Shari, beppe van der Schaaf, pake en beppe de Vries en verdere familie, vrienden en kennissen van Jamie.
 
Dit gedeelte uit de bijbel geeft, denk ik, precies weer wat onze gevoelens zijn, vanmorgen.
De stad Jeruzalem is verwoest. Er zijn veel mensen gedood, vooral veel kinderen. De ouderen treuren om het verlies van hun geliefden. Zwijgend zitten ze op de grond. Want wat moet je anders doen dan zwijgen in die omstandigheden. En ze strooien stof op hun hoofden. Dat is een oosters gebruik, dat ze altijd deden als ze intens verdrietig waren. Ze scheurden hun   kleren, gingen op de grond zitten en strooiden stof op hun hoofden.
En dan kun je alleen maar zwijgen. Want wat moet je zeggen? Ik denk dat dit zwijgen veelzeggend is voor vandaag.
Zwijgen, omdat zelfs het diepste woord van medelijden toch nog niet de afgrond van verdriet haalt die de mensen daar in Jeruzalem overkomen is. Zwijgen omdat een woord over het waarom van al dat lijden wezenlijk onmogelijk is.
Zo is het hier ook vanmorgen. Want wat zou er door mij gezegd moeten worden over de zin van de lijdensweg die hier gegaan is. Wat, over het lijden dat Jamie gevoeld heeft. Wat, over de afkeer van het infuus, in het begin, later niet meer, toen was alles voor hem heel gewoon. Zoals het voor een ander kind gewoon was een snoepje te krijgen, zo was het voor hem bijna gewoon om alweer een infuus of een drain in zijn lichaampje te krijgen. Wat over de vijf zware operaties die hij in bijna twee jaar moest ondergaan. (Een volwassene zou het haast niet eens kunnen opbrengen.) Welk woord zou nog zin kunnen geven aan het lijden dat hij gekend heeft. Vlak na zijn geboorte bleek al dat het niet goed was.
 
En dan de ondraaglijke spanning waar jullie in geleefd hebben, vooral de laatste vier maanden in het Academisch Ziekenhuis in Groningen. Jullie hebben weken geleefd in de schaduw van de dood; dagen, nachten achtereen.
Dat gevoel van machteloosheid, je ziet hem lijden en je kunt niet helpen. Het was jullie grootste smart.
De mensen daar in Jeruzalem zwijgen, en ik heb geen woorden als ik denk aan het gevecht dat Jamie leveren moest, een gevecht dat hij toch moest verliezen.
Ik heb geen woorden voor de tocht die we nu met jullie moeten maken. Het definitief afscheid nemen van Jamie.
In de bijbel staat ook een verhaal van Job. Nadat hij alles is kwijtgeraakt, (hij heeft letterlijk en figuurlijk niets meer over), schreeuwt het uit van ellende. Hoe is het mogelijk dat mij dit overkomt.
Zo,n klacht hebben wij ook vanmorgen; hoe is het in Godsnaam mogelijk, dat een kind van nog geen twee jaar…..
Wat kan de zin zijn van dit lijden. Het heeft helemaal geen zin gehad, denkt de één. Het lijden heeft nooit zin, denkt een ander. Het zal wel voor dit of voor dat goed geweest zijn, denkt weer een ander. En soms komen we met hele vrome en gelovige woorden. Maar wat heb je eraan? Op dit moment?
Ik denk dat we vanmorgen het meest hebben aan het zwijgen van de inwoners van Jeruzalem.
Maar als er dan geen zin te ontdekken is in het lijden en het vechten van Jamie, dan zeker wel in het leven van Jamie. Jullie hebben het zelf gezegd; Jamie heeft in zijn korte leven ook hele goede en mooie en blijde momenten gekend. Op momenten waarop hij zich niet ziek voelde, dan was hij altijd vrolijk, druk in de weer. Ook in het ziekenhuis heeft hij zulke momenten van geluk en plezier gekend, wanneer hij met leeftijdgenootjes, of zijn neefjes en nichtjes kon spelen in de speelkamer, of in zijn goede dagen bij jullie thuis. En dan straalden zijn oogjes en jullie genoten mee. Kijk, dat heeft allemaal zin gehad.
Daarop moeten jullie vooral terug kijken en in herinnering houden. De blijdschap, de opgewektheid, de warmte van dat kleine, veel te korte leven, houdt zijn uitstraling.
In jullie harten en hoofden is dat opgeslagen. Als een film volg goede herinneringen. Vol beelden van Jamie spelend met zijn lievelings speelgoed, met Shari, met anderen. Hoe trots hij altijd was op zijn lievelingsbeer. Die bleef altijd bij hem. Zelfs als hij weer naar de O.K. moest, ging de beer mee. Die mocht niet van hem wijken. En dan die dagen dat hij thuis heerlijk speelde. Ik kan me nog herinneren dat ik jullie opzocht, thuis, of in het ziekenhuis, dat er veel momenten waren van geluk en blijdschap. Maar ja, op een dag als vandaag, lijken die momenten ver weg…….
 
Jamie heeft zijn lang een gevecht moeten voeren om te leven. Hij was een echte doorzetter. Dapper. Hij vocht tot het niet meer ging. En toen gaf hij zich gewonnen en wilde inslapen.
Van zijn vechtlust kunnen we, denk ik, veel leren. Dat moeten jullie blijven doen; DOORVECHTEN. Doorvechten voor het echte leven, wat zo oneindig meer is dan alleen maar ademhalen; het is liefde en warmte, vriendschap en verbondenheid, vreugde.
En jullie hebben je familie, vrienden en kennissen om je heen. Velen zwijgend, begrijpelijk, maar in hun binnenste schreeuwen die velen omhoog, tegen het zinloze lijden om het echte leven. En er zijn er ook die schreeuwen, bidden naar God. Een levende God. Een God die ook vandaag met jullie en met ons meehuilt. Laten we gelovig of ongelovig, of allebei tegelijk, ook maar omhoog schreeuwen; dat we kracht mogen ontvangen om verder te gaan.
Dat Pieter en Erna de kracht en moed zullen vinden om terug te vechten, voor het leven, met elkaar, met Shari……
En dat geldt ook voor jullie grootouders, ja eigenlijk voor ons allemaal. Want als je doorvecht dan wordt al roepend het leven weer goed.
 
Op 20 november 1994 is Jamie van der Schaaf ons voorgegaan, naar de hemel. Daar is Een die zegt; Laat de kind`ren tot mij komen, Ik ontferm mij over hen. Ik zal Mij ook over Jamie ontfermen.
 
 
Als teken daarvan willen we nu een kaarsje aansteken voor Jamie.
Zoals dit kaarsje van Jamie het licht uitstraalt, zo mogen we ons altijd verbonden voelen met hen, zo mag zijn lichtje blijven voortstralen in ons hart.

 

Ik lees een gedicht;

 
Streep zijn naam niet door
al is hij tot stof vergaan.
Streep zijn naam niet door
alsof hij nooit heeft bestaan.
 
`liefste dat ik heb bezeten,
`toekomsbeeld van mijn bestaan,
Vraag mij niet dat te vergeten
en gewoon weer door te gaan.
 
Want ik wil wel verder leven
maar ik weet niet hoe dat moet
ik hoor bij hen die achterbleven.
Overleven vergt veel moed.
 
Streep daarom zijn naam niet door.
Noem zijn naam en laat me weten
dat ook jij niet zult vergeten.
Zo alleen kan ik verder gaan.

[Laten we nu een ogenblik stil zijn]

--
 
Bij het graf;
 
Nu het aardse leven van Jamie van der Schaaf ten einde is gegaan,
Vertrouwen wij hem toe aan God onze Vader,
bij wie de bron van leven is en de gedachtenis der namen.
Zijn lichaam leggen wij in de schoot van de aarde,
zoals zaad wordt gezaaid voor de oogst.
Stof tot stof, aarde tot aarde,
gelovend dat de dood,
in Gods naam niet het laatste woord zal hebben op aarde,
 
Amen.