Sterfdag Jamie

Wat kun je schrijven over de dood van je allerliefste bezit, JE KIND, ons vlees en bloed, ons strijdbare kereltje, het slaat de bodem onder je voeten vandaan, je ademt nog maar, meer ook niet.
 

Het zat er al een paar weken aan te komen, het ging steeds slechter met ons mannetje, sinds zijn laatste operatie had hij last van een infectie en leek de prednison en antibiotica niet aan te slaan, je zag hem steeds zwakker worden. Het was moeilijk om zijn strijd en lijden aan te zien, maar het moest, zolang Jamie nog doorvocht, vochten wij met hem mee!!!
 

Een dag voor zijn overlijden was Jamie erg onrustig, hij wist niet meer wat hij wou, lekker bij mem op schoot ,maar daar kon hij zijn draai niet vinden, we hebben hem toen maar weer op bed gelegd met alle toeters en bellen, hij wou niet meer kleuren en de t.v kon hem ook niet meer boeien.
 

Aan het eind van de dag hadden we een gesprek met de kindercardioloog en die gaf aan dat de toestand van Jamie toch wel zorgwekkend was en ze hem aan de beademing wilden leggen zodat zijn lichaamsfuncties beter gecontroleerd konden worden,

het was voor de kindercardiologen ook duidelijk dat het de komende 24 uur erop of eronder zou worden.

 

Onze angst van de afgelopen maanden werd waarheid, ons mannetje zou kunnen gaan overlijden, in een trance zijn we vlug naar hem toe gegaan op zijn box op de intensive care, er was inmiddels al een anesthesist aanwezig om Jamie in slaap te maken voor de beademing en we moesten snel afscheid nemen, toen we de box binnenkwamen lag Jamie op zijn zij en stak hij zijn armpje omhoog, heel zielig klonk het toen MEM, zijn oogjes stonden dof, ik ben naar hem toe gegaan en heb mijn hoofd bij zijn hoofdje gelegd en verschrikkelijk gehuild, voor mij was het toen duidelijk, ons mannetje zou het niet gaan redden!! We moesten de box verlaten want we mochten er niet bij zijn als hij aan de beademing werd gelegd, we hebben ons van hem los gescheurd!!! En zijn weg gegaan. Nadat hij aan de beademing was gelegd zijn we tot laat in de avond bij hem gebleven, gefixeerd op de monitoren, hoe is zijn hartslag, hoeveel koorts heeft hij, hoeveel plast hij. Aan het eind van de avond zijn we toch naar onze kamer gegaan in het Ronald Mcdonald huis, we waren kapot. Vreemd genoeg vielen we als een blok in slaap, s, nachts nog een paar keer gebeld naar de intensive care, zijn toestand was nog steeds niet veranderd.
 

De volgende ochtend stonden we net op het punt naar Jamie toe te gaan toen we gebeld werden door de intensive care, we moesten maar snel komen want het zag er niet goed uit.
 

Bij Jamie aangekomen schrokken we behoorlijk, wat was ons mannetje veranderd, het was niet meer de Jamie die wij kenden. Hij was helemaal opgezwollen door het vocht, hij plaste ook niet meer doordat de nieren niet meer functioneerden en hij lag er zo blauw en gestresst bij, zijn zuurstofgehalte was ook gezakt tot onder de 50 %. Toen was voor ons het punt bereikt om te zeggen, dit willen we niet meer voor Jamie, hij heeft zijn dappere strijd gestreden, het is genoeg geweest!!! Vreemd genoeg was die beslissing niet moeilijk om te nemen als je je kind al die maanden hebt zien strijden en lijden, we gunden ons mannetje alleen nog maar rust. Na een gesprek met de kindercardioloog besloten we Jamie van de beademing af te halen en rustig te laten sterven bij één van ons op schoot. We hebben de familie op de hoogte gebracht en mijn zusje gebeld waar Shari op dat moment verbleef, ze zouden zo spoedig mogelijk naar Groningen komen.
 

We konden niet meer wachten op de familie en zijn samen naar Jamie gegaan, het beademingsbuisje werd eruit gehaald en hij werd losgekoppeld van de monitoren waarna Jamie bij mij op schoot werd gelegd. Ik weet niet goed meer te beschrijven hoe dat was, net als in een film denk ik, heel onwerkelijk. Je voelt je gebroken en lamgeslagen. Vol verdriet hebben we afscheid genomen van ons dappere mannetje, na een paar minuten stopte zijn hartje met kloppen en het mooie was dat Jamie gelijk een tevreden uitdrukking kreeg over zijn gezichtje, zijn strijd was geleden dat straalde van zijn mooie gezichtje af. Inmiddels was er veel familie aangekomen, we hebben Shari als eerste meegenomen naar Jamie en haar verteld dat Jamie in de hemel was en geen pijn meer had. Samen met de verpleegkundige heb ik Jamie gewassen en aangekleed, mijn verstand op nul, vol verdriet, het was allemaal zo vreemd en onwerkelijk. Daarna heeft de familie afscheid van Jamie genomen en zijn we met z,n allen naar onze kamer in Ronald Mcdonaldhuis gegaan, we hadden inmiddels besloten om dezelfde avond nog naar huis te gaan, wat had het nog voor zin om te blijven. Jamie kon helaas niet mee doordat we besloten hadden tot obductie. Jamie zou de volgende dag worden thuisgebracht.